یه شعر دیگه از شاملو

بازگشت

این ابرهای تیره که بگذشته ست

بر موج های سبز کف آلوده،

جان مرا به درد چه فرساید

روحم اگر نمی کند آسوده؟

دیگر پیامی از تو مرا نارد

این ابرهای تیرة توفانزا

زین پس به زخم کهنه نمک پاشد

مهتاب سرد و زمزمة دریا.

وین مرغکان خستة سنگین بال

بازآمده از آن سر دنیاها

وین قایق رسیده هم اکنون باز

پاروکشان از آن سر دریاها . . .

هرگز دگر حبابی ازین امواج

شب های پرستارة رؤیا رنگ

بر ماسه های سرد، نبیند من

چون جان ترا به سینه فشارم تنگ

حتی نسیم نیز به بوی تو

کز زخم های کهنه زداید گرد،

دیگر نشایدم بفریبد باز

یا باز آشنا کندم با درد.

افسوس ای فسرده چراغ! از تو

ما را امید و گرمی و شوری بود

وین کلبة گرفتة مظلم را

از پرتو وجود تو نوری بود.

دردا! نماند از آن همه، جز یادی

منسوخ و لغو و باطل و نامفهوم،

چون سایه کز هیاکل ناپیدا

گردد به عمق آینه ئی معلوم . . .

یکباره رفت آن همه سرمستی

یکباره مرد آن همه شادابی

می سوزم ـ ای کجائی کز بوسه

بر کام تشنه ام بزنی آبی؟

مانم به آبگینه حبابی سست

در کلبه ئی گرفته، سیه، تاریک:

لرزم، چو عابری گذرد از دور

نالم، نسیمی ار وزد از نزدیک.

در زاهدانه کلبة تار و تنگ

کم نور پیه سوز سفالینم

کز دور اگر کسی بگشاید در

موج تأثر آرد پائینم.

ریزد اگر نه بر تو نگاهم هیچ

باشد به عمق خاطره ام جایت

فریاد من به گوشت اگر ناید

از یاد من نرفته سخن هایت:

«ـ من گور خویش می کنم اندر خویش

چندان که یادت از دل برخیزد

یا اشک ها که ریخت به پایت، باز

خواهد به پای یار دگر ریزد!» . . .

در انتظار بازپسین روزم

وز قول رفته، روی نمی پیچم.

از حال غیر رنج نبردم سود

ز آینده نیز، آه که من هیچم.

بگذار ای امید عبث، یک بار

بر آستان مرگ نیاز آرم

باشد که آن گذشتة شیرین را

بار دگر به سوی تو باز آرم.

 

خوب بید؟